Աշուղ   Երամ                                 ԻՄՆ   ԵՍ

Ինձ մի՛ ասի, թե ես վատն եմ, մե՛կ  է.  ի՛մն ես,

Քեզ համար  թե  կյանքս վատնեմ, մե՛կ է. ի՛մն ես,

Թե  բղավես՝ բախտս վատն է, մե՛կ է. ի՛մն ես,

Սիրելի՛ս, բայց մի՞թե վատ է, որ դու իմն ես:

Ապացուցես, որ ես վատն եմ, մե՛կ է. ի՛մն ես,

Ապացույցներ, փաստեր  վատնես, մե՛կ է.  ի՛մն ես,

Ապացուցվի՝ սերս վատն է,մե՛կ է. ի՛մն ես,

Անգի՛նս, բայց  մի՞թե  վատ  է, որ  դու իմն ես:

                               14.04.2009թ.

Աշուղ Երամ
ԱԿԱՄԱ

Ակամա խոսում է հոգիս,
ՈՒ ես մտքերով հեռվում եմ արդեն,
Կարծես եկել եմ, կանգնել ես կողքիս,
Ես էլ սխալս ուզում եմ հարթել:

Լու՜ռ դատարկում եմ սրտիս եղածը՝
Ակնկալելով, որ ինձ կներե՛ս,
Դու վայելում ես սրտիս պատմածը,
Անձայն մտածում՝ ինչպե՞ս, սևերե՛ս:

Ինչպե՞ս ընդունեմ անմեղությունդ,
Չ՞է որ ամեն պահ ես ցավ եմ քաշել,
Ես էլ քե՞զ պատմեմ իմ նեղությունը,
Թե ոնց ես կյանքիս օրերը տաշել:

Ես է՞լ պատկերեմ վայրկյաններ ցավի,
Որ կարոտն արդեն խեղդում էր անձս,
Չգիտեմ՝ ի՞նչը, ինչպե՞ս կբավի,
Որ դու հասկանաս՝ կորել էր գանձս:

Ակամա լռում է հոգիս,
Երբ ես էլ գիտեմ՝ հիմարություն կար,
Երբ հասկանում եմ կորուստը մտքիս,
Որտեղ անիմաստ, գիժ խենթություն կար:

Որտեղ խառն էին գիժն ու խելոքը,
Չէի հասկանում՝ ո՞րն է իմ ճամփան,
Բայց կանգնել էի լռակյաց կողքդ
ՈՒ չէի ասում ոչինչ, ոչ մի բան:

Լուռ նայում էի աչքերիդ ապշած,
Մտովի հասնում հոգուդ խորքերը.
Հասկացա՝ սերս այնքա՜ն է մաշված,
Որ վերջացել է, չկա՛ էլ սերը:

Դու չէիր խոսում՝ հեզ հարսի նման,
Թախծոտ հայացքդ աչքերիս մեջ էր.
ՈՒ ես հասկացա, որ կա՛ս, անպայմա՛ն,
Իմ սիրո գրքում կարևոր էջ ես:

ՄԵՆՔ ԼՈՒՌ ՍԻՐՈՒՄ ԵՆՔ ԻՐԱՐ:

04.08.2016թ.

Աշուղ Երամ

             ԲԱՑԹՈՂՈՒՄ            

Երևի սիրտս բացթողում արեց,

Քեզ  չնկատեց երակներիս մեջ,

Կամ էլ՝ իմ կյանքում ուղղում կատարեց,

Որ  չտառապեմ  երազների մեջ:

Երևի փրկե՛ց անմիտ ցավերից,

Կամ հեռու՛  պահեց խորամանկ  ձևից,

Գուցե ե՞տ  մնաց ցավոտ ավերից,

Կամ էլ պաշտպանեց հետագա դավից:

Երևի սիրտս ճիշտ չհամարեց

Ներկայությունդ իմ օրերի մեջ,

Կամ էլ ինձ թվա՞ց, թե սերը մարեց

Կյանքում ինձ տրված սիրո դերի մեջ:

Սիրտը լավ գիտի՝ ինչ հուշի մարդուն,

Սիրտը ամեն բան սրտանց է անում,

Ամեն մի վայրկյան հուշում է արթուն,

Թե որտեղ, ինչպես, ինչն է վերջանում:

Գիտե՞ս՝  չե՛մ  ուզում լսել իմ սրտին

ՈՒ չկատարել  խորհուրդը նրա,

Սակայն, չգիտե՛մ, ես կա՞մ  քո մտքին,

Կամ ես տե՞ղ  ունեմ, քո սրտի վրա:

Գուցե քո սիրտն ինձ չի՛ նկատում,

Միգուցե ե՛ս եմ խաբվածը եղել,

Երևի դա է կյանքը հաստատում,

Որ մեր սրտերը մեզ լավ են պեղել:

                  19.07.2016թ.

                                                            Աշուղ  Երամ

                     ԵՍ  ՉԳԻՏԵՄ  

Ես չգիտեմ՝ դու կկարդա՞ս գիրս, թե՝ չէ,

Ես չգիտեմ՝ դու կհարգե՞ս անձս խելառ,

Թե՞  արդեն դու հավատում ես, որ սա վերջն է,

ՈՒ էլ չկա սրտակեղեք էն  սերը վառ:

Էլ  չե՞ս  ուզում  մոմերը այն՝ սիրո ճրագ,

Էլ  չե՞ս  ապրում  սրտիդ  զարկը՝  սիրո  կարոտ,

Էլ  չե՞ն  վազում ոտքերը քո արագ–արագ,

Որ  մի վայրկյան շուտ հայտնվես  աշխարհիդ մոտ:

Ես  չգիտեմ՝ դու  կկարդա՞ս գիրս, թե՝  չէ,

Բայց  այնտեղ ես վերծանել եմ  հոգեկանս,

Դեմ գնալով ներքին ձայնիս՝ գուցե  պե՛տք չէր,

Պատկերել եմ խղճիս ներսը՝  անձնականս:

ՈՒզում  եմ, որ հենց  միայն դու, դու՛  իմանաս,

ՈՒ  լինես այն մեն–միակը իմ հոգու մեջ,

Գուցե հետո դու էլ ինձ պես չդիմանաս

ՈՒ  արտասվես, խորտակվես քո  արցունքի մեջ:

                                  11.10.2016թ.

                                 Աշուղ  Երամ

              ՀԵՐԻ՛Ք  Է            

Հերի՛ք է ինձ տանես-բերես,

Սիրտս էլ չի դիմանա,

Գուցե ժամն է՝ ճիշտ տարբերես

Քո կյանքում կա՞մ… չէ՞  հիմա:

Հերի՛ք է, քի՛չ  տանջիր հոգիս.

Վառ կրակս մարել է,

Չարություն ես դառել կողքիս.

Կարծես խիղճդ տարել են:

Մեկ ասում ես՝ խենթանում եմ,

Մեկ մերժում ես, խենթացնում,

Մեկ՝, խաղաղ գետ ընթանում ես,

Մեկ փոթորկում, բթացնում:

Հերի՛ք է, դու քեզ է՛լ խղճա,

Դու էլ ես միս ու արյուն,

Դու հզոր ես, մտքով՝ հանճար,

Իմ կյանքում՝ հար մնայուն:

Ամեն բան էլ անցողիկ է,

Կյանքը առաջ է թռչում,

Լուսաբացին զույգ ցողիկ ենք,

Որ նույն տերևն ենք թրջում:

             01.02.2011թ.

                                                            Աշուղ   Երամ

             ԱՐԻ՛  ԶՐՈՒՑԵՆՔ                    

Արի՛ զրուցենք երկուսիս մասին,

Թերթե՜նք օրերը անցած մեր կյանքի,

Արի՛   մոլորվենք կենացում թասի,

Եվս  մեկ անգամ նստենք կողք–կողքի:

Ասենք, որ մեր մեջ սեր է եռացել,

Սիրո բառեր են այրվել մեր հոգում,

Գուցե այդ սերը դեռ չի՞ հեռացել

ՈՒ դեռ վառվու՞մ է  երկուսիս մտքում:

ՈՒղղակի, վաղուց քեզ չէի  տեսել,

Կարոտը այնքա՜ն  խեղդում էր հոգիս,

Հիմա հասկացա՛՝  քեզ նման ե՛ս էլ

ՈՒզում եմ տեսնել քեզ՝ նստած կողքիս:

Արի՛ զրուցենք, որ շունչդ զգամ,

Վայելեմ  ձայնիդ ելևեջները,

Նստի՛ր  առջևս, աչքերս  անգամ

ՈՒզում  են ապրել  համբույր–շուրթերդ:

ՈՒզում  եմ՝  սիրտս անզգայնանա,

Ապրի կորուստը անցած օրերի,

ՈՒ հանգած սերս նոր թեմա բանա՝

Միգուցե կյանքիս նոր երա՞նգ բերի:

Արի՛ զրուցենք, բայց լուռ, չխոսե՛նք,

Արի՛ ստուգենք երկուսիս ոգին,

Նայենք մեկ—մեկու, բայց կույր՝  չտեսնենք,

Փորձենք՝  կարո՞ղ  ենք ապրել անհոգի:

Չեմ  կարողանում այս պահը մարսել,

Գիտեմ՝  չեմ ապրել երկար ժամանակ,

Թե  ես ինչպե՜ս  եմ սառնության հասել

ՈՒ անիրական ապրել մեն–մենակ:

Արի՛  զրուցենք  առաջինի պես,

Երբ հանդիպեցինք  առաջին անգամ,

Աղավնու նման՝ անմե՜ղ, իրատե՜ս,

Երբ սեր էր հորդում երկնքից անգամ:

Արի՛  զրուցենք ու այսօրվանից,

Անեծքը հանենք մեր սիրո միջից,

Հավատանք իրար, ու հենց վաղվանից

Օրհնվա՜ծ  լինենք՝  մեր Աստծո  աջից:

                      25.09.2016թ.